Cara è ‘a vita!

Zitte, zitte nun parlate,
si se n’accorge sò ‘ppalate.
Si sò ‘ffelice pe ‘na meza jurnata
pe ‘ddoje semmane sò arruinato!

E’ possibile mai ca sò ‘ffelice
pè nà notizia, pe ‘ddoje o tre alice,
ma p’avè bene e pè mm’ ‘o sentì ‘e dicere
m’aggia addinucchià ‘ncopp ‘e cicere?

Sta vita è comme a’ nà puttana
bella, ‘ntrigante, cu’ ‘a gonna ‘e lana
te fa ‘mpazzì per quacche minuto,
te fa pavà e ‘ppoi te saluta.

Ma cierti ‘vvote si gir’ a’ ‘dderitta
te vene vicina e, zitta, zitta
‘e te s’annammora e te fà felice
pe senza niente se sponta ’a cammisa.

 

 

 

Duorme, te scite e campe sunnanno!

Doje stelle lucente pàrene st’uocchie
quanno s’arapeno ind’ ‘a matenàta
quanno se scordano d’ ‘e ‘ccose vecchie
e accummenciano a pittà n’ata jurnata .

Cerco cu’ ‘a mano ‘e ‘ddete toje belle
sott’ ‘e ‘ccuperte, ammiez ‘e ‘llenzòle,
‘e ‘ttrovo, e s’astregneno comm’ ‘e patelle
n’ coppa ‘a nu scuoglio sott’ ‘o sole.

‘Na luce trase pe’ ‘ddint‘ ‘a fenesta
ca mèza stà aperta e mèza stà chiusa;
me guarde e, comme se fosse ‘na festa,
me vase, e io sento ‘a campana ‘ra chiesa.

“Buon giorno, buon giorno ammore!”
chianu, chianu me dici ind’ ‘a ‘recchia.
E io cu ‘sti ‘pparole scritte cu’ ‘o core
te dico: “Cu’ ‘tte, me voglio fà viecchio!”

 

 

 

L’anema spartuta

‘O core ‘ra mamma pare u’ melograno
se spacca e se consuma piezzo a piezzo
‘e fìglie se magnano ‘e chicchi mano a mano
e, ‘ppe’ ‘ttramente, se sazieno ‘e carezze.

‘O viento soscia e fa sbattere ‘e ‘ffeneste,
quanno ‘a notte se fà sempe ‘cchìù scura
se fa sentì ammièzo a ‘na tempesta
e ll’anema se ‘ggela p’ ‘a paura.

Te gira dìnt’ ‘a capa ‘na parola sola
ca ‘nu rummore te porta fin’ ‘e ‘a vocca
pecchè te staje futtènno d’ ‘a paura
e “Mammà”, zumpanno, allora allùcca.

‘A mamma nun t’ ‘a scuorde tutt’ ‘a vita
pecchè si pure ‘a capa t’è ‘ppartuta
ind’ ‘o core te s’arape ‘na ferita
pensanno ca l’anìma soja te sì spartuta.

 

 

 

‘A scumma ‘e mare

Saglie e scenne, ‘o mare ‘a vòtta,
‘a suspenne e ‘ppò s’ ‘a ‘gnòtte,
‘a varca è comme ‘nà scorza ‘e cocco,
‘mmiez’ all’onne, cu’ ‘o scirocco.

‘A scumma ‘e mare, ‘nfaccia a nù scoglio,
comme ‘a passione, è sulo nù ‘mbruoglio:
a luntano è janca, bella e lucente,
poi t’avvicine e nun capisci ‘cchiù niente.
‘O scuoglio ‘o vire quann’ormai sì sbattuto,
staje affunnanno e nisciuno t’aiuta.

Ma si primma ‘e ascì cu’ ’a varca a dint’o puorto
vire ca ‘o viento nunn’è assaje forte
può stà ammiezo ‘o mare ca nunn’è scuro
e ‘o scuoglio è l’ammore, e nun fa paura:
‘o vire e, si serve, te può afferrà

 

 

 

‘A Fest’ ‘e San Giuangiuseppe

Sento ‘na ‘bbotta, so’ ‘ddoje – “Stà arrivanno!”
‘A ‘ggente cammina e s’arriva a sta’ ‘cchiesa
veco a San Giuangiuseppe e areto ‘a Maronna
s’astregneno ‘nguollo ‘o fetente e ‘a marchesa.

‘A ‘bbanda sona e o sinneco è in testa
‘e ‘gguardie camminano areto ‘u stendardo
passano ‘e prieveti vestuti p’a’ festa
chi rire, chi dorme, chi attuorno se guarda.

Vattùte ‘e mane’, ‘bbotte ‘e rancàscia,
sciusciàte ‘e trombe e ‘ggente ch’allucca,
‘a statua d’ ‘o santo ‘a prucessione lascia
e dint’ a ‘cchiesa capuzianno s’ammocca.

Dint’a stu’ frastuono, ‘na cosa se sente,
ma no dint’ ‘e ‘rrecchie, ma dint’ o’ core,
ca San Giuangiuseppe nun dice niente,
ma guarda ‘o Bambeniello e s’annammora.